به گزارش ایسنا، اسفند سال ۹۸ هوشنگ ظریف رفت و اسفند سال گذشته حسن ناهید؛ دو دوست قدیمی که کمی پس از آخرین دیدارشان یکی از آنها پر کشید. گویی که اسفند، ماه خداحافظی با اسطوره‌های موسیقی باشد. زمانی که حسن ناهید رفت، محمد اسماعیلی باوجود اینکه به سختی و باکمک واکر قدم برمی‌داشت برای دیدار آخر با او آمد و در فراقش گریست. به هر حال هرچه نباشد او حسن ناهید بود؛ یکی از بزرگ‌منشان موسیقی. هنرمندی که سال‌ها نی نواخت و صدایی ماندگار از سازش در تاریخ ایران بر جای گذاشت.
اکنون در فاصله چند ماه پس از درگذشت حسن ناهید، محمد اسماعیلی نیز دار فانی را وداع گفت. اما به هر حال همانطور که خود اسماعیلی گفته «از هر دستی بدهی، از همان دست پس می‌گیری» و این هم شد؛ زیرا همانطور که او روزی با تمام سختی برای بدرقه دوستش رفت، روزی هم دوست دیگری از او باوجود مشکلات جسمانی به عشق او برای آخرین وداع آمد. به هر حال یک عمر تلاش برای موسیقی، تربیت شاگردان بی‌شمار و دادن درس اخلاق نتایجی هم دارد و همین شد که با رفتن او بسیاری از دوستان و نزدیکانش برای خداحافظی آخر آمدند.
حال آن یار شفیقی که باوجود شرایط سختش برای بدرقه اسماعیلی آمد، محمد موسوی بود که به گفته خود کمتر منزل را ترک می‌کند. اما برای بدرقه دوست ۵۰ ساله خود آمد و اتفاقا صحبت زیادی نکرد و ترجیح داد باوجود مشکلی که در نواختن ساز خود دارد برای اسماعیلی بنوازد.
سیدمحمد کاظم موسوی شوشتری که به «محمد موسوی» معروف است، در دهه ۷۰ زندگی خود به سرمی‌برد و گویی که ناخوش‌احوال است. مدت‌هاست به علت مشکلی که برای دندانش به وجود آمده «نی» نمی‌نوازد. همان مشکلی را دارد که حسن ناهید هم داشت. رفاقت او با «محمد اسماعیلی» به ۵۰ سال پیش برمی‌گردد؛ آن زمان‌ها که حسین تهرانی کلاس‌های فرهنگ و هنر برگزار می‌کرد.
محمد موسوی را می‌گویند که آخرین بازمانده از گروه اساتید موسیقی ایرانی است. هنرمندی که سال‌ها در گروه استادان موسیقی ایران به سرپرستی فرامرز پایور عضویت داشت و به همراهی این گروه اجراهایی در ایران و سایر کشورها داشت. حال در مراسم تشییع دوست قدیمی خود به یاد آن روزها، برای بار آخر در حضورش نواخت و سراج هم خواند.
