یادداشت عبارت – عبدالصّمد زراعتی جویباری:بعد از اعلام اسامی وزراء به مجلس توسط رییس جمهور منتخب، به یک باره فضای جامعه با شدت و سرعت روی نقطه ی جوش قرار گرفت و اکثریت قریب به اتفاق فعّالان انتخاباتی دکتر پزشکیان، اعتراض و انتقاد خود را به انتخاب چنین اشخاصی اعلام نمودند.
*در نگاه اول ظاهراً حق با معترضین است، چون قرار نبود «در» به روی یک پاشنه بچرخد و فقط رییس دولت عوض شود، مبنای تغییر و انجام تعهّداتی که پزشکیان گردن خود را در گرو آن نهاد، عبارت از گفت و گو با دنیا و احیای برجام، منع گشت ارشاد، گشایش در مبادلات مالی با دنیا، رفع تحریم ها، بر داشتن فیلترینگ و به کاری گیری کار شناسان در همه ی امور، دفع پخمه گان و بهره گیری از نخبه گان و جوانان، به کار گرفتن اقوام و سنی ها و مشارکت زنان در دولت بود.*
*تغییرات نیز با آدم ها تحقّق پیدا می کند و نه با شعار و ادعاء، که اکثریّت معرّفی شده ها از جنس دیگری هستند که ملت به آنان «نه» گفته اند و هم میانگین سنّی وزراء بالا ست و از جوانان و اقوام و اهل سنّت و زنان که نیمی از جمعیّت کشور اند، هم خبری نیست.*
*اما با نگاه منصفانه و محقّقانه باید گفت که این جا ایران است و طی چهل و پنج سال گذشته تا کنون، شاهد تحقّق نسبی چنین چیز هایی نبودیم و مجالی هم به بانوان و اهل سنّت برابر سهم و قابلیت های کلان آنان برای ایفاء نقش داده نشده است و البتّه تحوّلات و تغییراتی نیز اتّفاق افتاد.*
*امّا روی بد اتّفاقات به خصوص از ۱۳۷۶ به بعد این بود که حاکمیّت نسبت به اصلاح طلبان آلرژی گرفت و در ۱۳۸۸ این حساسیّت و بد گمانی به اوج خود رسید، لذا در بزنگاه های سیاسی، حاکمیّت هرگز اجازه نداد و نمی دهد که این جریان روی کار بیاید.*
*از منظر حاکمیّت، اصلاح طلب باید یکی شبیه «پزشکیان و عارف» باشد که حرف های ساختار شکن و بحران ساز نزند و نقد نکند و ساکت و صامت باشد، امری که منطقاً در نظام های مردم سالار محکوم است الّا به این که شأنی برای افکار و اندیشه های دیگران قائل نباشیم و آدم ها را به «خودی و غیر خودی» تقسیم کنیم تا جایی که دایره ی نقش آفرینی نخبه گان جامعه، چنان ضیق شود که یا باید گذاشت و گذشت و یا استقامت کرد و پیه ی فشار های سیاسی و امنیتی را به تن مالید و از حیّز انتفاع افتاد!.*
*باید بپذیریم که دکتر پزشکیان قادر به معرفی وزراء با دیدگاه رأی دهنده گان نبود و در طول انتخابات نیز بعضاً در لا به لای صحبت هایش به مضایق گسترده و نا برابر و خلاف قوانین اساسی و بنیادی و عادی اشاره می نمود و هم از مصالحه و رفع اختلافات!.*
*پیش داوری در باره ی دولت چهاردهم، محکوم به ردّ است چون با درک حقیقت موجود در جامعه ی سیاسی ایران در می یابیم که سازه های سیاسی از یک سو و انسداد های بی شمار حاکمیّتی از سوی دیگر، قادر به پذیرش خواست اکثریت نیست که مردم خواستار تغییرات گسترده در حوزه های مختلف سیاسی و اجتماعی و مدیریتی اند.*
*با این که تلاش وافری برای حضور در پای صندوق های رأی انجام پذیرفت، امّا پنجاه در صد از مردم مقاومت کردند و حاضر به حضور و مشارکت در انتخابات نشدند، چون این جمعیّت عظیم تحریم کننده گان انتخابات، می دانستند تغییری در روی کرد حاکمیّت ایجاد نخواهد شد، سی در صد دیگر نیز به امید تغییر پا به انتخابات نهاده و به پزشکیان رأی دادند!.*
*این ها واقعیّت های جامعه و حکومت است و با قهر و خشم و اعتراض علیه دکتر پزشکیان، نتیجه یی جز خسران و ضرر برای کشور و دولت ایشان، عایدی نخواهد داشت، اصلأ مطلوب مخالفان سینه چاک دولت فعلی، نیز بد گمانی رأی دهندگان معترض است.*
*به نظر می آید که مجلس در بر خورد با وزرای پیشنهادی دو راه دارد. یا به همه رأی خواهد داد که نشان از تؤافق کامل بین پزشکیان و حاکمیت دارد که قدری بعید است، که بخواهند حتی به این مقدار هم رضایت بدهند!.*
*راه دیگر این که مجلس شورای اسلامی به بعضی از وزراء رأی اعتماد نخواهند داد تا به همه بهمانند که امکان باز گشت دکر اندیشان به هرم قدرت اجرایی وجود ندارد و این که تنها پزشکیان منتخب مردم نیست بلکه مجلس نیز عصاره ی رأی ملت است، اگر چه در ساز و کار انتخابات مجلس حرف و حدیث های زیادی وجود دارد اما فعلآ سرمایه ی تقنینی کشور، هم این جمع هستند، که اکثریت از یک قماش سیاسی اند که در فقدان رقبای مقتدر و حذف چهره های مؤثر، مجلس را در اختیار از ما بهتران قرار گرفته است.*
*گذشتن از سد پاره کننده گان برجام و آتش به اختیار ها، خیلی سخت است و دولت پزشکیان راه دشواری را با این مجلس و دولت های در سایه و بهره مندان از ردیف های بودجه ها خواهد داشت که با روی کار آمدن این دولت در تنگنا قرار می گیرند.*
*در چنین شرایطی، جریان اصلاحات بدون گیر افتادن در تله ی احساسات و پذیرش واقعیات باید به وظیفه ی خود در قبال این دولت عمل کنند.*
*تنها گذاشتن دولت چهاردهم، عاقلانه و منطقی و منطبق با تدبیر سیاسی نیست، بلکه باید به سهم خود و تا حد امکان، از این دولت حمایت کنیم و پیمانی که با هم بستیم در این راه بمانیم.*
*اگر پس از مدتی، شاهد عقیم ماندن قول ها و وعده ها بودیم، آن گاه از سر صدق و وفا داری به مردم، تکلیف خود را با دولت معلوم می کنیم، تا اشتباهی که در دولت دوّم روحانی مرتکب شدیم و در مقابل انحراف و بد قولی های آن دولت روزه ی سکوت گرفتیم و مردم از اصلاحات و اصلاح طلبان بیزار شدند، را دو باره مرتکب نشویم.*
