گروه اقتصادی ـ سمانه صادقیان: رکود حاکم در بخش کشاورزی موجب شده علاوه بر کاهش سهم این بخش از اشتغال مردان در بهار سال جاری نسبت به فصل مشابه سال گذشته ، تعداد شاغلان مرد این بخش نیز با کاهش مواجه شود.
به بیان دقیق‌تر تعداد مردان شاغل در کشاورزی از ۳ میلیون و ۱۷۸ هزار نفر به ۳میلیون ۷۶ هزار نفر کاهش پیدا کرده است. این‌ها در حالی است که تعداد شاغلان مرد در بخش‌های صنعت و خدمات افزایش داشته است. در واقع می‌توان گفت تعدادی از مردان از کشاورزی به صنعت و خدمات تغییر شغل داده‌اند.
مازندران نیز در زمره مهمترین استان‌ها از این نظر به شمار می‌رود و تغییر کاربری زمین‌های کشاورزی عملاً به تغییر ماهیت اشتغال کشاورزان استان منجر شده است. بر اساس بررسی‌های عبارت بخش عمده این تغییر اشتغال در حوزه باغداری بوده است که بسیار مورد توجه خریداران تهرانی ، اصفهانی و سمنانی است.
مازندران استانی است که به دلیل دارا بودن مزیت‌های مختلف، همواره کانون توجه بسیاری از فعالان اقتصادی داخلی و خارجی قرار می‌گیرد، مزیت‌هایی که در کنار پول‌ساز بودن، همواره با حاشیه‌های فراوانی نیز همراه بوده و مردم این استان، با آن انس پیدا کرده‌اند.
گردشگری یکی از مهمترین مزیت‌های مازندران است، این استان با دارا بودن کوه، جنگل و دریا به صورت توامان، زمینه حضور توریست و درآمد پایدار را فراهم کرده و مردم این استان بخش زیادی از رزق خود را از حضور مسافر و گردشگرپذیر بودن تامین می‌کنند و یا اینکه دریا، با تمام بی‌توجهی‌هایی که به آن می‌شود، همواره هدف اصلی گردشگران داخلی و خارجی بوده که این مورد نیز به خودی خود، زمینه پول‌ساز بودن این استان را فراهم کرده است.
در این میان، شاید بتوان گفت مهمترین مزیت مازندران، بخش کشاورزی آن است، بسیاری از مردم این استان کشاورز هستند و امورات خود را با کشاورزی می‌گذرانند، تقریبا در تمام سال، از شرق تا غرب مازندران، کشت و کار رونق دارد و هیچ روزی بدون فعالیت کشاورزی در این استان نمی‌گذرد.
بر این اساس و با توجه به رغبت مردم مازندران به کشاورزی و اینکه با برنامه‌ریزی‌های صورت گرفته از سوی مسئولان، این استان در تولید بسیاری از محصولات در جایگاه بسیار مناسبی در کشور قرار دارد اما همچنان مشکلات فراوانی در مازندران رخ‌نمایی می‌کند که زمینه‌ساز بسیاری از معضلات جدید همچون بهره‌وری پایین، تغییر کاربری گسترده اراضی، کم‌توجهی به بازار روسیه و سخت بودن مسیر بکر صادرات، داشتن نسخه واحد مکانیزاسیون برای اراضی کشاورزی، مشکلات ناشی از کم‌آبی، نابودی خاک، از بین رفتن بسیاری از محصولات دامی، طیور و غیره دانست.
بحث مقرون به صرفه بودن یا نبودن کشاورزی در این استان، موضوعی نیست که این روزها در مازندران به آن پرداخته می‌شود بلکه موضوعی است که سال‌های سال، در خصوص آن صحبت شد و نتیجه‌ای از این گفت‌وگوها به دست نیامد چرا که همچنان کشت سنتی و غیرعلمی تقریبا در بیش از نیمی از تولیدات کشاورزی، حکمفرما است.
وجه به مصرف آب با راندمان بسیار پایین به طور قطع کشاورزی در شرایط موجود به هیچ وجه اقتصادی نیست.
“برندسازی محصولات کشاورزی در مازندران یک ضرورت است”، جمله‌ای است که معمولا از سوی مسئولان شنیده می‌شود اما کمتر به آن توجه شده است، به عنوان مثال برنج فریدونکنار و یا ماهی خاویاری آن در جهان به عنوان یک برند محسوب می‌شود اما هنوز اقدامی عملی برای آن صورت نگرفته است.
