در روستای الیت، جایی که شعلههای آتش جنگلها را درنوردید، چراغی روشن ماند؛ چراغی که نه با برق، بلکه با همدلی مردم و مجاهدت فرهنگیان روشن شد. دبستان شهید شیرودی، مدرسهای که پس از ۲۰ سال به همت دهیاری و شورای اسلامی روستا دوباره جان گرفته بود و میزبان چهار دانشآموز کوچک شده بود، اینبار مأموریتی دیگر یافت؛ مأموریتی برای خدمت به امنیت مردم.
با وقوع آتشسوزی گسترده، و به دستور فرماندار و مدیریت بحران، مدرسه در اختیار ستاد بحران قرار گرفت تا جلسات و برنامهریزیهای حیاتی در همین ساختمان کوچک اما پرارزش انجام شود. اما آموزش، حتی در دل بحران از نفس نیفتاد. فرهنگیان پرتلاش منطقه مرزنآباد و جمعی از بازنشستگان دلسوز، در کنار نیروهای امدادی، خود را به دل آتش رساندند؛ هم برای اطفای حریق و هم برای آنکه امید را از کودکان دریغ نکنند.
و اینجا بود که مردم روستا کاری بزرگ کردند؛ خانههای خود را با روی گشاده به روی دانشآموزان گشودند تا مبادا حتی یک روز از درس و آینده عقب بمانند. مادری اتاقش را خالی کرد، پدری میز کوچکش را آورد، و همه با هم نشان دادند که در الیت، آموزش فقط در کلاس نیست؛ در دلهاست.
امروز دبستان شهید شیرودی شاید میزبان جلسات بحران باشد، اما روح آموزش در خانههای مردم نفس میکشد و ثابت میکند: وقتی دلها کنار هم بایستند، حتی آتش هم نمیتواند مسیر روشن فردای کودکان را بسوزاند.
این تقدیر و احترام تقدیم به همه فرهنگیان، مردم شریف روستای الیت و اولیایی که خانهشان را کلاس درس کردند تا «آموزش» هرگز در این سرزمین تنها نماند.
